EYE IN THE SKY
Oorlog voeren wordt steeds vaker ondersteund door technologie en we staan er bijna niet bij stil waartoe we allemaal al toe in staat zijn de dag van vandaag. EYE IN THE SKY is een hedendaagse oorlogsfilm en tevens de laatste film met wijlen Alan Rickman.
Eye in the Sky toont hoe het Amerikaanse leger met kolonel Katherine Powell (Helen Mirren) een doelwit van IS wil bombarderen met drones. Het gaat om enkele menselijke doelwitten die een aanslag beramen die ze die dag nog willen plegen. Samen met de Britse luitenant generaal Frank Benson (Alan Rickman) komt ze overeen dat er niets anders opzit dan ter plekke te bombarderen, met risico op ‘collateral damage’. Het enige wat hen tegenhoudt, is dat één van de terroristen nog steeds de Britse nationaliteit draagt en dat maakt het voor het Britse ministerie een complexe zaak. Burgers van eigen land bombarderen zou Groot-Brittannië wel eens een slechte naam kunnen opleveren. Als er dan uiteindelijk bijna een akkoord komt, staat er plots een klein meisje in de gevarenzone en Powells dronepiloten krijgen het moeilijk, maar Powell echter denkt aan de vele doden na een potentiële terroristische aanslag. Het getwijfel en de bureaucratie aan Britse zijde en gewetensbezwaren bij de Amerikaanse piloten maken het een echte race tegen de klok.
Helen Mirren gaat op in haar rol als de Amerikaanse kolonel die eindelijk de terroriste kan doden die ze al een aantal jaren op het spoor is. De irritatie en frustratie zitten haar hoog omdat ze moet samenwerken met een groep Britten die volgens de regels spelen. Haar eigen gerechtskenner houdt haar dan ook nog eens tegen om haar te beschermen. Wat me het meeste bijgebleven is, is hoe er twee kampen worden gevormd als het gaat over het al dan niet uitvoeren van een aanval. Aan de ene kant heb je de kolonel en de luitenant generaal die graag zouden bombarderen en zich optrekken aan het feit dat ze een grote aanslag kunnen verijdelen. Aan de andere kant heb je de minister en de afgevaardigden van justitie die burgers en de kinderen in de omgeving willen redden en alle procedures correct willen volgen, ondanks dat het tijd vraagt die ze eigenlijk niet hebben.
Als het getouwtrek dan tot beschuldigingen en beledigingen komt, komt de grootste wijsheid uit Alan Rickmans mond: “Never tell a soldier he does not know the cost of war.” Een kippenvelmoment. De instanties die de belangrijkste beslissingen nemen, weten vaak nog het minste over wat er zich echt afspeelt in een oorlogszone. Misschien kan deze film wel de discussie openen over of we niet wat vaker op ons gevoel moeten vertrouwen, zoals de officieren in dit verhaal, in plaats van blindelings de regels te volgen.