PEDRO ALMODÓVAR EN CO OVER JULIETA
Het heeft weer niet mogen zijn. Ook deze keer ging de Gouden Palm voorbij aan Pedro Almodóvar en vooral zijn meest recente film, ‘Julieta’. ‘Julieta’ brengt het verhaal van een gecompliceerde relatie tussen moeder en dochter. De film is nummer 20 op het palmares van de Spaanse regisseur.
“Ik ben een kind van de jaren ’60.”
FILMMAGIE: Vaak zijn je personages artiesten zoals acteurs, zangers, regisseurs en andere. Zijn ze op een of andere manier een beeld van jezelf? Op welk personage lijk je dan het hardste?
Pedro Almodóvar: Ik kan mezelf vinden in al mijn personages van mijn films, ze tonen mij kanten op goede en op slechte manieren. Ik heb al twintig films gemaakt en JULIETA is heel verschillend van LOS ABRAZOS ROTOS en LA PIEL QUE HABITO. Alle personages, niet alleen de hoofdpersonages, brengen mezelf een beetje naar buiten. Ik heb zelf nooit een autobiografie geschreven en ik sta ook niet toe dat iemand anders een biografie over mij maakt. Ik zal zelfs meer zeggen aan de volgende generatie; mijn leven is verwerkt in mijn 20 films. Ik zou mijn leven helemaal kunnen beschrijven aan de hand van de scènes in die films. In JULIETA is mijn hart, misschien zelfs iets meer, verwerkt in de volwassen Julieta. Met haar voel ik me momenteel het meest verwant.
FILMMAGIE: Ik wil aan de actrices vragen hoe het proces verliep om in de huid van Julieta te kruipen. Kwamen jullie samen om te overleggen hoe je Julieta zou brengen?
Emma Suaréz: Allebei, Adriana Ugarte en ik, werkten we elk apart aan ons personage van Julieta. De band tussen de twee Julieta’s is Pedro (Almodóvar). Voor de volwassen Julieta, die ik speel, gaf Pedro me verschillende referenties van schrijvers, schilders, films en actrices van wie hij vond dat zij misschien konden inspireren tijdens het vormen van het personage want ik moest een zekere eenzaamheid vinden. Ik moest angst kunnen nabootsen dat de oorzaak was van verlating en ik moest daarmee voorzichtig omgaan en mijn tijd daarvoor nemen. Ik moest echt diep gaan qua eenzaamheid. Een referentie die ik bijvoorbeeld heb gebruikt is ‘Het Jaar van Magisch Denken’ door Joan Didion en dan is er ook nog het boek ‘Andere levens dan het mijne’ van Emmanuele Carrère. Niet alleen boeken, maar ook films hebben me op weg geholpen zoals EUROPA 51 van Roberto Rossellini met Ingrid Bergman in de hoofdrol.
FILMMAGIE: Er is veel rood en oranje in JULIETA. Hoe kies je de levendige kleuren in je films, want die zijn wel erg belangrijk? Voor het eerst heb je samengewerkt met chef foto Jean-Claude Larrieu voor de cinematografie?
P. Almodóvar: Jean-Claude heeft eigenlijk al wel eens voor ons gewerkt; we houden van zijn werk. De kleuren ga ik proberen kort en bondig uit te leggen. Ik ben een zoon van technicolor; de eerste films die ik me kan herinneren uit m’n jeugd waren in technicolor met heel felle, contrasterende kleuren en toen ik begon in de filmwereld, probeerde ik diezelfde kleuren terug te vinden, maar natuurlijk lukt dat niet goed omwille van chemische redenen. Ook ben ik een kind van de jaren 60, wat er mee voor zorgde dat ik overmatig kleuren gebruik. Dat is het antwoord dat ik meestal geef want ik denk dat dit het beste weergeeft waarom ik zoveel kleur gebruik.
FILMMAGIE: Je werkt samen met Alberto Iglesias; in het verleden heb je ook al voor zijn muziek gekozen?
P. Almodóvar: Al twintig jaar werk ik samen met Alberto Iglesias en hij is waarschijnlijk de persoon die ik het trouwst ben gebleven tijdens mijn carrière. Hij is een echt vriendelijk man, een ware professional. Toen hij de film voor het eerst zag, vertelde hij me dat JULIETA eigenlijk geen muziek nodig had. Dat hoor je niet vaak uit de mond van een muzikant. Het verspringen in de tijd zorgde voor moeilijkheden bij het vinden van de juiste muziek; de eerste drie maanden van het samenwerken konden we maar geen goede manier vinden om de muziek erin te verwerken. Ik gaf hem wat werken van de Japanse muzikant Tôru Takemitsu gekend van Dodes'kaden en Empire of Passion. Iglesias vond dat de Duitse componist Mahler de inspiratiebron van de Japanner was en naar het voorbeeld van Takemitsu, heeft Alberto Iglesias Mahler als zijn inspiratiebron genomen.